Allereerst: ik heb natuurlijk genoeg ‘te verliezen’. Mijn kinderen, de man, mijn gevoel voor humor… Maar volgens Stoïcijns idee probeer ik me te realiseren dat zij, net zo goed als ik (en wie niet) menselijk en zodoende sterfelijk zijn. Er is niets mis met zulke contemplatie, het zorgt dat je ze waardeert omdat ze er zijn zo lang we er allemaal zijn, dat je je minder van kleinigheden aantrekt en dat je je van sterfelijkheid bewust bent.
Maar daar gaat het niet over. Ik bedoel niets te verliezen op materieel gebied.
Ik zorg ervoor dat mijn afhankelijkheden beperkt zijn. Van warme douches tot televisie kijken en van nieuwe kleding tot luxe etenswaren: niet om mezelf dingen te ontzeggen maar ik voel me vaak beter zonder.
Zonder slot
Ik doe de deur nooit op slot. Nooit? Wel, als we naar Nederland gaan, maar dan zet ik een raam zo wijd open voor de katten dat iemand met een BMI van 36 nog naar binnen kan. Ik denk dat je je met een schroevendraaier in een paar seconden toegang verschaft tot onze residentie, dus waarom moeite doen.
Waarom? Niets te jatten. Weinig criminaliteit. Als ze alles overhoop gooien is dat een goede reden weer eens op te ruimen. Dat ‘ze dan aan je spullen zitten’, dat is dan maar zo. Ik kan me er druk om maken als het gebeurt, of niet. Het verleden is toch niet te veranderen.
Het is in 36 jaar nog nooit gebeurd dat ik iets veranderde aan de loop der dingen door vooraf te stressen of achteraf te miepen. Ik denk ook niet dat het nog gaat gebeuren.
Kaput.
Ik maak me niet druk over dingen die kapot kunnen gaan. Ik had een grote Nikon camera van mijn ouders gekregen, maar ik vind het vreselijk onhandig. Als ik hem meeneem, ben ik alleen maar bezorgd dat er iets mee gebeurt. Ik geef hem terug want hij maakt het leven alleen maar ingewikkelder.
Bij aankoop van dingen let ik erop dat ze te repareren zijn of eigenlijk niet kapot kunnen. Veel koffiezetapparaten en stofzuigers kan je niet eens open maken zonder ze te ruïneren. Dat is gewoon crimineel van zo’n fabrikant: rotzooi maken die je niet kan repareren. En geen verantwoording nemen voor het afval dat het oplevert, dat wordt natuurlijk op ‘de belastingbetaler’ (mensen, bedoelen ze daarmee) afgewenteld. En wel, op moeder Aarde vooral.
En als je minder hebt, gaat er minder kapot. Duh.
Bij blijven.
Ik ken mensen die dingen kopen omdat andere mensen die dingen kopen. Serieus! Hier ook, opeens rijden overal van die stofzuigers in de tuinen dat blijken grasmaaiers te zijn die natuurlijk na vijf jaar en masse de geest geven….
Kon iedereen voorheen prima de weg op in een bescheiden autootje, tegenwoordig moet iedereen minstens een SUV omdat iedereen een SUV heeft.
Ik heb die behoefte niet. Ik heb geen idee hoe je tegenwoordig een tv aan de praat moet krijgen. Ik zie soms rollende ogen bij mensen als ik vraag wat iets is ;) Alles moet binnen een paar jaar een upgrade, wegens ‘kan echt niet meer’. Want?
Mensen krijgen door de strot geduwd dat alles wat nieuw is, beter is. Fvck traditie, verhalen, gebruikssporen, creativiteit, handwerk en zelf wat doen. Ze geloven het nog ook.
En zo blijft iedereen succesvol rondrennen in het hamsterwieltje, ondertussen klagend over het feit dat ze nog dertig jaar door moeten beunen, terwijl ze als ze hun gewone landlijn, oude tv en handmaaier hadden gehouden a la het jaar 1999, ze 30.000 euro extra op zak hadden gehad. Met een bescheiden uitgavenpatroon is dat gauw drie a vier jaar eerder ontsnappen!
Niets te verliezen.
Het lijkt me onpraktisch en traumatisch voor de kinderen als het huis in de brand zou vliegen. (vliegen?) Voor mijzelf… niet zo. Ik heb een SD-kaart met foto’s die ik graag zou redden, maar verder denk ik niet dat ik iets zou missen. Het zijn maar spullen, toch?
Onze trouwringen kostten een tientje (misschien nog in D-mark) en de man is de zijne vier jaar geleden verloren in de tuin. We hebben er alleen maar stomme grapjes over gemaakt.
Mijn persoonlijke bezittingen -op mijn fiets en winteruitrusting na- passen in een handbagagekoffer. Hoe cool is dat. (ik moet eens kijken of deze bewering klopt)
Lekker goedkoop.
Wat mensen al niet verzekeren. Huisdieren, trouwringen, verzamelingen, het interieur voor 120.000 euro… Het niet nodig hebben is wat mij betreft de beste verzekering tegen onheil want het meeste onheil is niet zo groot als je niets van waarde hebt om van wakker te liggen.
We hebben de ruimte die we hier hebben, ook niet nodig. Ik heb ook weinig binding met het huis waar we nu wonen ondanks dat ik me er thuis voel. Sinds we zijn geëmigreerd, denk ik dat ik me op veel plekken thuis kan voelen. Ik vind het juist erg fijn om niet aan een bepaalde plek verbonden te zijn.
Lekker makkelijk.
De garage opruimen. De tegels hogedrukspuiten. De buitenkeuken wassen. Het tuinmeubilair afsoppen. Het kleed uitkloppen. De boekenkast sorteren. De sprei op het bed leggen. De kamerplanten water geven. De kristallen hanglamp stoffen. De badkamer grondig poetsen. De kledingkasten opruimen. De tablet ter reparatie opsturen. Het espresso-apparaat reinigen. De juiste tas bij mijn outfit kiezen. Sieraden matchen met schoenen. Een hutkoffer kopen voor al mijn kleding omdat ik twee weken naar Corfu ga waar ik eigenlijk alleen een bikini draag. Beleggen en stressen bij elke neerwaartse beursbeweging. Kleding strijken. Facebook checken. Vijfentwintig jaargangen van een tijdschrift op volgorde leggen. De televisie instellen met 500 zenders. De smartphone upgraden. De glazen salontafel poetsen. Buxushaagjes knippen. Een nieuw batterijtje in een horloge laten zetten. Zilver poetsen. Gordijnen laten stomen. Het interieur aanpassen naar het seizoen. Nieuwe trendkleur op de muur verven. Spullen shoppen waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Collecties afstoffen. Het marmeren aanrechtblad verzorgen.
Ha-ha-ha.
Of je gaat in de zon zitten met boek en bier.
Er zijn zo veel dingen die je niet hoeft te doen of te hebben.
Lang leve die vrijheid.
Het is interessant te zien hoe veel dingen ik blijk te kunnen missen zonder ooit het gevoel te hebben af te zien of daadwerkelijk minder te hebben. In tegendeel! Ik vind het heerlijk relaxed om niet aan spullen gehecht te zijn.
De rommel kwam je huis niet in een dag, dus is het ook niet weg in een dag, een week of zelfs een jaar maar dat geeft niets.
Ik houd van januari. Na de overdaad, verplichtingen en drukte van december is januari stilte. Sneeuw, met een beetje geluk. Halverwege al drie kwartier daglicht erbij ten opzichte van amper vier weken eerder.